"هنر آنست که بمیری پیش از آنکه بمیرانندت و مبدا و منشا حیات آنانند که چنین مرده اند." این ها کلماتیست که روی سنگ قبرش حک شده است...
پایگاه خبری فریاد شرق / کاظم شیبانی
به بهانه بیستم فروردین ماه روز هنر انقلاب اسلامی
"هنر آنست که بمیری پیش از آنکه بمیرانندت و مبدا و منشا حیات آنانند که چنین مرده اند." این ها کلماتیست که روی سنگ قبرش حک شده است. سنگ قبر مردی که سال های نه چندان طولانی زندگیش پر است از انتخاب و رهایی.
آنقدر مسیرش را عوض کرد تا سرانجام پای در مسیری گذاشت که سرشار بود از صداقت و درستی، مسیری برای رستگاری و جاودانگی.
از کودکی با هنر مانوس بود و با شعر گفتن،نوشتن مقاله،داستان نویسی و نقاشی غریبه نبود.
ریش پروفسوری، سیبیل نیچه ای، کروات، موی بلند، تظاهر به روشنفکری و دانایی و خیلی موارد دیگر را زندگی کرد تا سرانجام فهمید آنچه سال ها برای دانستنش تلاش کرده بود، آری به درستی دانست تظاهر به دانایی هرگز جایگزین دانایی نخواهد شد. عمیقاً دانست دانایی حتی با تحصیل و مطالعه ی فلسفه حاصل نخواهد شد و برای دانستن و آشنا شدن با حقیقت باید در جستجویش رفت چرا که متاعی است که هر کس به راستی طالبش باشد آن را خواهد یافت. با پای خویش تمام مسیرها را رفت تا درک کند نمی شود انسان را با تازیانه به راهی کشاند حتی راه حق.
آنقدر با خود و خدایش صادق شد تا سرانجام چیزی که وجودش در جستجویش بود را یافت و دیگر رهایش نساخت و با اراده و محکم در راه رسیدن به هدفش گام نهاد تا سرانجام در بیستم فروردین ماه سال ۱۳۷۲ به بهترین شکل نزد معبودش فرا خوانده شد. آری به زیباترین شکل ممکن، شهادت.
آوینی به خوبی هدفش را شناخته بود و تمام تلاشش را در راه رسیدن و انتقال این هدف به کار گرفته بود. او روی آشتی رژیم اسلامی ایران با نوگرایی های سیاسی و زیبایی شناختی معطوف بود.
از رفتن مرتضی دهه ها می گذرد اما هنوز آثارش مورد بررسی و مطالعه قرار می گیرد، آثاری که به کارگیری تکنیک های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی غربی را برای خدمت به هنر معنوی ضروری می داند و هنر غرب را قابی توصیف می کند که توان پذیرش هرگونه محتوایی را دارد و بی هیچ تردیدی می توان اندیشه های دینی را بدون ذره ای تغییر یا خیانت به آن وارد کرد.
از روراستی و صداقت با خودش هیچگونه واهمه ای نداشت و مقصدش را به خوبی درک کرده بود تا به حقیقت زمان پی برد. حقیقتی که در نظرش زندگی را زیبا می دانست اما شهادت را زیباتر و این شد تا "سید شهیدان اهل قلم" گردد و روز پرواز عاشقانه اش از دنیای خاکی "روز هنر انقلاب اسلامی" نام گیرد و مرتضی حق گو جاودانه شود در تاریخ سرزمینی که بی نهایت دوستش داشت.
