در شهرستان بردسکن حرف حساب همچون وعده های نمایندگان به اصطلاح مردم و مسئولین خریداری ندارد و بر زمین مانده است و با این رویه...
کاظم شیبانی / پایگاه خبری فریاد شرق
در شهرستان بردسکن حرف حساب همچون وعده های نمایندگان به اصطلاح مردم و مسئولین خریداری ندارد و بر زمین مانده است و با این رویه نیز بر زمین خواهد ماند. به هر گوشه از شهرستان که نگاه می کنیم کاستی و دردی خودنمایی می کند اما دریغ از چشمی بینا و دستی گره گشا.
دیگر نمی دانم باید از جاده ها بگوییم یا فرهنگ و هنر،از آموزش و سطح شهروندی بگوییم یا کمبودهای درمانی،کشاورزی،اجتماعی،اقتصادی، ورزشی و...
البته این را هم باید گوشزد کنم که پیشرفت اراده،خواستن و اتحاد می خواهد که این موارد در بین مردم شهرستان بردسکن به شدت کم رنگ است و در محدود موارد پر رنگی نیز آغشته به تعصب فوق العاده بی موردیست که به جای جلو رفتن و شکل گیری روزنه های امید خود ضربه های جبران ناپذیری می زند و باعث عقب افتادن می شود. در نگاهی کلی و گذرا بدون ورود تخصصی به گستره مشکلات و معضلات شهرستان بردسکن باید به این نکته اشاره کرد که در برخی ادارات بردسکن سالیانه بیش از پانصد میلیون صرف حقوق کارمندان می شود و چیزی بیشتر از صد میلیون هزینه های جاری و تعمیر و نگهداری و... دارند اما در سال بودجه اختصاص یافته به آن ها سی میلیون تومان هم نمی شود،بله درست شنیدید سی میلیون،دیگر خود بخوانید حدیث مفصل از این مجمل...
سخن از جاده های مرگبار بردسکن نیز آنقدر مطرح شده و تغییری حاصل نشده که دیگر بیانش تنها و تنها رنجش و آزرده شدن خاطر را به همراه دارد.
گرانی های سرسام آور در بحث مسکن نیز یکی از معضلات بزرگیست که هنوز مقصر آن پیدا نشده و بی شک پیدا هم نخواهد شد چرا که نه تنها نظارت و برنامه ای برای مدیریت مسکن نیست بلکه اراده و دست کارگشایی نیز برای پیگیری این معضل بزرگ که گریبان مردم بردسکن را گرفته نیست یا اگر هست از قدرت و سرعت کافی برای رفع موانع برخوردار نیست.
هر چند از شهری که هنوز برخی از نهادها و اداراتش مستاجرنشینی می کنند و تنها فرهنگسرایش تنها نام فرهنگسرا را یدک می کشد و در واقع ساختمان اداری شهرداری ست نباید انتظار زیادی داشت.
البته باید پذیرفت قسمت اعظم تمام این موارد و مشکلات به فرهنگ،فرهنگ سازی و نحوه مدیریت،هم در سازمان ها و ادارات و هم در اجتماع ختم می شود که متاسفانه این موارد در شهرستان بردسکن همانند بسیاری از نقاط ایران به شدت مظلوم و بدون همراه و پشتیبان است. پیرامون فرهنگ و مدیریت حرف های بسیاریست که در این یادداشت چند خطی نمی توان به آن پرداخت اما باید اشاره کرد عدم زیرساخت های مناسب و کافی و نحوه حمایت و نگاه مسئولین و مردم نسبت به این دو مورد اساسی امید و رمقی جهت دغدغه مند بودن برای ارتقا در زمینه فرهنگی و فرهنگ سازی نگذاشته است که البته گله مندی از مردم در این زمینه هرچند به جا و قابل تامل است اما ریشه در برخورد و حمایت ناکافی و در بسیاری موارد عدم حمایت و مدیریت صحیح مسئولین از این امر مهم،اساسی و فوق العاده تاثیرگذار دارد.
البته شاید مشکلات شهرستان بردسکن مشکل خیلی از نقاط کشورمان باشد اما خیلی از این مناطق موقعیت ویژه و داشته های منحصر به فرد این شهرستان را ندارند. اماکن تاریخی نظیر برج علی آباد کشمر و میل فیروزآباد،جاذبه های گردشگری نظیر کفه نمکی،دره ارغوان و روستاهای قدیمی بافت و سرسبز،معادن مختلف پرتعداد و فعال،زمین های مستعد کشاورزی،محصولات بی نظیر باغی همچون انار،انجیر،پسته،گردو،انگور و... و فعالان و هنرمندان متعهد،مستعد و خلاق داشته هایست که می توان با مدیریت و برنامه ریزی مناسب از آن ها برای تزریق ثروت و رفع مشکلات و موانع و پیشرفت و آبادانی شهرستان بردسکن بهره برد اما دریغ از این مدیریت و برنامه ریزی. در انتها باید بگویم در این شرایط و کسادی بازار حرف حساب،تنها راه پیشنهادی برای حل بسیاری از موانع و مشکلات این است که نباید چشم و امیدمان به مسئولین باشد بلکه باید خودمان دلسوز باشیم و فعل خواستن را صرف کنیم،آستین همت بالا زنیم و این را بدانیم دلگرمی و اتکا به نمایندگان و مسئولین هرگز مشکلات شهرستانمان را حل نخواهد کرد چرا که با مرتفع شدنشان دیگر بهانه ای برای وعده دادن در باب گره گشایی و جمع کردن رای از طرف مردم برای نمایندگان و به طبع آن مسئولینی که بعدها منصوب خواهند شد نخواهد گذاشت.
