شور و نشاط و شادی یکی از نیازهای ضروری زندگی مردم است که باید تمام نهادها و ارگان ها هر یک بسته به تخصص و بضاعت خود به این امر همت گمارند...
پایگاه خبری فریاد شرق
شور و نشاط و شادی یکی از نیازهای ضروری زندگی مردم است که باید تمام نهادها و ارگان ها هر یک بسته به تخصص و بضاعت خود به این امر همت گمارند. چرا که شادی باعث تقویت روحیه ی شهروندان می شود و این تقویت روحیه باعث بالا رفتن کارآیی فردی و اجتماعی می گردد.
در اسلام نیز شاد کردن مردم و تلاش برای نشاندن لبخند به لب ها از اهمیت خاصی برخوردار می باشد که رهبر ایران اسلامی بارها و بارها این مهم فراموش شده را گوشزد کرده است، که اگر به رهنمود ایشان عمل شده بود بسیاری از خشونت های کاذب که ثمره این عدم توجه به شور و نشاط اجتماعی است از جامعه رخت بر می بست.
اما گاهی برخی شادی مردم را به مسیر دیگری می برند که اگر بخواهیم شور و نشاط و شادی مردم را آغشته و آلوده به سیاست کنیم و در غالب این عنوان پیگیر امور سیاسی خود باشیم، که نه انسانی است و نه اصولی و باعث ناراحتی بیشتر فرهنگ شناسان و جامعه دوستان می شود، همان بهتر که اینگونه مراسم نباشد وخلا آن احساس شود تا اینکه زخم و نمکی مضاعف بر پیکره نیمه جان فرهنگ اجتماعی جامعه وارد آید.
از همه اینها که بگذریم و گوش به توجیحات متولیان این نوع مراسمات سیاسی در غالب فرهنگی بدهیم، بحث دیگری که علاوه بر فرهنگ دوستان و جامعه شناسان، آحاد مردم را می آزارد، دروغ و غلو است، که وقتی پله اول اینگونه مراسمات را طی کنیم به آن خواهیم رسید، و یقیناً اشخاصی که هزینه کرده اند می خواهند به هر قیمتی حداکثر بهره را ببرند و در این راه از هرگونه غلو، اغراق و بزرگنمایی، چه در عدد و رقم و چه وعده های تو خالی (از چند کلمه که هم پوشانی معنوی دارند استفاده شده، زیرا در عمل چنین اتفاقی در این مراسمات می افتد) فرو گذار نخواهند بود.
اما مورد بعدی که هر انسانی را به تفکر وا می دارد این است که اگر بحث مقایسه و بررسی نحوه عملکرد شخص یا ارگانی باشد، حتی کودکانی که اندکی سواد آموخته اند می دانند هر شخصی یک طرفه به قاضی برود یقیناً راضی برمی گردد!!! اگر قرار بود که وقت مردم را بگیرید به بهانه کارهایی که باید شخصی به عنوان شهردار انجام می داده و نداده است و بررسی بی نتیجه آن، حداقل باید شهرداران اسبق و شهردار کنونی هر کدام به اندازه لازم وقت سخن در این مراسم داشته باشند و البته عنوان آن نیز نقد عملکرد شهرداران بردسکن باشد نه جشن روز بردسکن.
از هر سمت که بنگریم باز هم نقد ها تمامی ندارد، و ناخداگاه به یاد سخن قسم حضرت عباس را باور کنم یا دم خروس را می افتم، کاش حداقل عزیزان سیاست داشته باشند و اگر قرار است تبلیغ فردی را در پوشش جشن بردسکن انجام دهند، حداقل فردی را انتخاب می کردند که دغدغه مندی ایشان در مورد اهداف حزبی، سیاسی و انتخاباتیش از کیلومترها دورتر عیان نباشد و هزاران اما و اگر دیگر که مجال بیان آن نیست.
در نهایت جشن تمام شد، همانند تمام زمستان هایی که گذشته و سیاهی را برای زغال به ارمغان آورده اند، اما چه مطلوب بود که با تفکر و برنامه ریزی صحیح شادی مردمی را که مدت ها است به خاطر مشکلات بی شمار اجتماعی و معیشتی و سلیقه ای محدود شده است را به گروگان نگرفته و آلوده سیاست های چند نفر نمی شد تا این شائبه را پیش آورده که گویا هدف اصلی از برگزاری این جشن مردمی تنها پوششی برای تبلیغات سیاسی فردی خاص بوده و بس. در آخرین کلامم از باب "مَن لَم یَشکُرِالمَخلوقَ، لَم یَشکُرِ الخالقَ" از برگزار کنندگان مراسم تشکر نمود و عنوان می کنم: عزیزان از شما بخاطر زحمتی که در راستای رآی آوردن شخصی خاص در انتخابات پیش رو کشیدید بسیار سپاسگزاریم، ان شاءالله اجر اخروی شما با خداوند عزوجل، اجر مادی شما با آن فرد خاص و اجر دنیایی شما با ناسزاهای مردمی که زندگی هایشان سرشار از مشکلاتی به مراتب مهمتر از اهداف شخصی شماست و دغدغه مندان و فرهنگ دوستان شهرستان.
