"رفع مشکلات مردم در اولویت قرار دارد و تاکید کرد به همکارانش در بدنه ی دولت اعلام کرده است، مدیری که روحیه ی جهادی و کاری ندارد باید کنار گذاشته شود. مدیر خسته باید کنار رود و جوانان با همت و پرتلاش جایگزین آن ها شوند."
پایگاه خبری فریاد شرق
چندی قبل رئیس جمهور در سخنان خود بیان کرد "رفع مشکلات مردم در اولویت قرار دارد و تاکید کرد به همکارانش در بدنه ی دولت اعلام کرده است، مدیری که روحیه ی جهادی و کاری ندارد باید کنار گذاشته شود. مدیر خسته باید کنار رود و جوانان با همت و پرتلاش جایگزین آن ها شوند."
سخنی امیدبخش که می توان آن را کلیدواژه ی خیلی موارد مهم تلقی کرد، البته اگر رنگ واقعیت بگیرد و در عمل اجرا گردد.
با توجه به این سخن بی درنگ نگاهی به مدیران شهرستانمان بردسکن می اندازیم، شهرستانی که در مشکلات غوطه ور است و این وضعیت حاد و بحرانی را می توان در بدنه ی ادارات و مدیرانش جستجو کرد. ضمن عذرخواهی از اندک مدیران باکفایت و فعال شهرستان، بدون هیچ تعارفی باید پذیرفت که خیلی از مدیران شهرستانمان بردسکن تهی از علم و درایت مدیریتی می باشند و بر صندلی ای تکیه داده اند که نه تنها برایشان بزرگ است بلکه لیاقتش را نیز ندارند و این صندلی دوستی آنان باعث شده شهرستانمان از حق واقعیش که پیشرفت و ترقی است فرسنگ ها دور بماند. پیشرفتی که باید در عزم، اراده، همت و خواستن تک تک مدیران شهرستان خلاصه شود نه استقلال حوزه ی انتخابی مجلس یا مواردی از این دست...
اگر بضاعت شهرستان را مورد کنکاش قرار دهیم با حجم وسیعی از توانایی ها و سرمایه های مستعد بلقوه مواجه می شویم که توسط ناکارآیی برخی مدیران بی دانش رها شده یا راکد مانده اند. آری به زبان ساده باید گفت مشکل تمام این عقب ماندگی ها را باید در کم کاری ها و نخواستن های عده زیادی از مدیران جستجو کرد. آنهم مدیرانی که نه تنها روحیه جهادی، امیدبخش و خستگی ناپذیر ندارند بلکه برخی حتی انقلابی هم نیستند و کارآیی این مدیران خسته، مردم را نیز خسته و ناامید ساخته است و این یعنی جفا.
بی شک با اصلاح و تعویض بعضی از این مدیران ناکارآمد، برخی کام مردم را با شیرینی و شربت شیرین خواهند کرد.
رئیس قوه ی مجریه اگر بردسکن را زیر ذربین بازدید و سرکشی خود قرار دهد، خود به وضوح این مشکل بزرگ و تلخ که گریبان شهرستان بردسکن را گرفته، کامش را تلخ ساخته و آزارش می دهد را لمس خواهد کرد.
اگر دو دوتای فرهنگ و هنر شهرستان چهارتا نمی شود، اگر سه دوتای ورزش شهرستان شش تا نمی شود، اگر دو ده تای زمین و مسکن شهرستان دوهزارتا می شود، اگر وضعیت و قیمت گوشت و مرغ شهرستان در فضا سیر می کند، اگر کیفیت آسفالت و کف پوش کوچه ها و خیابان ها ما را یاد چاله فضایی های سرزمین های بازی می اندازد، اگر مدت زمان ترمیم لوله های آسیب دیده آب شهرستان نوشدارو بعد از مرگ سهراب است، اگر وضعیت سیم های مخابراتیمان همچون موی مجعد است، اگر کیفیت و کمیت نان های نانوایی های شهرستانمان خمیر و سوخته است، اگر پایگاه های خبری و خبرنگارانی که به دنبال مطالبه گری و آگاهی مردم هستند در ذهن مسئولین و مدیران شهرستان جایگاهی ندارند و صدها موارد دیگر... یعنی مردم شهرستانمان نتوانستند تمام و کمال فعل خواستن و حقوق شهروندیشان را صرف کرده و این صرف کردن را در وجود تک تک مدیران شهرستان نهادینه کنند تا استعدادها و سرمایه های شهرستان بلافعل گردد تا آن ها به جای نگاه از بالا و طلبکار بودن، خود را خادم و خدمتگزار مردم بدانند و پاسخگو.
