روز بازیگر

خیلی حس زیبایی بود، تو پوست خودم نمی گنجیدم، باورش خیلی سخت بود، آخه تا حالا اتفاق نیفتاده بود...

صداش رو صاف کرد و ادامه داد: "اگه در جامعه به هنرمندان متعهد احترام گذاشته بشه و از هنرشان در جهت فرهنگ سازی و آگاه سازی مردم استفاده شه قطعاً بزهکاری و آمار خیلی از جرم و جنایت ها و ناهنجاری به شدت در جامعه کاهش پیدا می کنه.

هنرمند اصلی خداست و پیامبران و اولیای الهی همه اومدن تا انسان را با سرچشمه هنر آشنا کنن و دنیا را پر از زیبایی کنن. هنرمندان متعهد ما جای پای مردان الهی گذاشته اند و از منش و شخصیت والایی برخوردار هستن پس باید همیشه مورد احترام و تکریم و تشویق ما باشن، چرا که علاوه بر اینکه باعث شکوفایی هر چه بیشتر خلاقیت شون می شه موجب نشاط و ایجاد انگیزه برای مردم جامعه نیز می شه."

تو اوج لذت شنیدن بودم که صدای مادرم نوار خوابم رو پاره کرد، صبح شده و باید برم نون تازه بگیرم. سریع رختخواب رو ترک کردم. تو اتاق تخلیه به فکر فرو رفته بودم، دوباره صدای مادرم اومد که زود باش تا نونوایی نون تموم نکرده.

چشم مادر، چشم.

فکرم کامل نشده بود، سریع اومدم بیرون، لباس پوشیدم و راه افتادم سمت نونوایی، تمام طول راه رو به جایگاه بازیگر تو محل زندگیم فکر می کردم، نفهمیدم مسیر خونه تا نونوایی رو چطوری طی کردم اما چیزی که تو مدت زندگیم خوب فهمیده بودم این بود که بازیگر و هنرمند هیچ جایگاهی در عرصه اجتماعی نداره مگر اینکه پای منافعی مثل انتخابات یا... یا... یا... و خلاصه خیلی یاهای دیگه در میون باشه.

بگذریم، با خودم گفتم بهتر یه یادداشت در مورد بازیگر و روزی که به نامش در تقویم ایران نام گذاری شده بنویسم و بگم این روز رو از تقویم کشورمون بردارن تا ما یه نفس راحت تری بکشیم و بدونیم که دیگه این روز از ریشه خشک شده تو درخت روزشمار شمسی. اما منصرف شدم، شاید ترسیدم، شایدم چون می دونم گوش شنوایی نیست بی خیال شدم.

می دونید تو تقویم این سرزمین مقدس روز ۱۴ اردیبهشت به‌عنوان روز بازیگر نام گذاری شده یه روزی که باید برا بازیگران خاص باشه اما... البته خاص هست اونم در تلخی و...

ذهنم رو از تمام ناپاکیا پاک کردم و خودم رو رو صحنه ای تهی از دشواری تصور کردم با کلی تماشاگر با فرهنگ و مشتاق و آگاه و مهم تر از همه هنردوست.

تک نور جون گرفت و نگاه تماشاچیا به من متمرکز شد، سکوت حاکم بود و تنها صدای نفسا شنیده می شد. همه خیره شده بودن به من، منی که الان خودم نبودم، یه من دیگه ای با سیبیلای پهنه، کلاه لبه دار، پیرهن سفید و شلوار مشکی، یه منی پر از احساس و انرژی، یه دور دور خودم زدم و صدام رو رها کردم، " تو تمام دنیا بازیگر بخش مهمی از تاریخ بشریت و هنر بوده‌ و هستن اونا داستانایی از عشق و تراژدی رو روایت می‌کنن و به تخیلات افراد زیادی در دنیا الهام می‌بخشن.

ما به نقش‌های مختلف در تئاتر و سینما جون می‌بخشیم و جای شخصیت‌های مختلف قرار می‌گیریم و اونارو زندگی می‌کنیم.

ما تو جامعه، تو خلق و تبادل فرهنگ تأثیر بسزایی داریم، ما می‌تونیم با هنری که خدا بهمون بخشیده روی انسان ها تاثیر بذاریم و راه رو بهشون نشون بدیم.

بازیگری یه حرفه‌ محبوب تو تمام کشورها و نسل‌های مختلف بوده و هست. آدمای زیادی تو دنیا به خاطر جذابیت بازیگری عاشق این کار هستن. ما دلداده ها و عاشقای بازیگری با کلی امید و آرزو و شوق، با تمرینای مختلف، مطالعه زیاد، دیدن فیلما و تئاترای مختلف سطح خودمون رو ارتقا میدیم تا به موفقیت برسیم تا بتون همیشه بهترینارو برای شما ارائه بدیم.

راه بازیگری خیلی دشواره و ما اگه عاشق و سینه چاک این هنر زیبا و مقدس نباشیم نمی‌تونیم، دووم بیاریم و کوشش و پشتکار زیادمون رو حفظ کنیم اونم با این برخوردایی که باهامون می شه.

یه عده ای ما رو مفسد می خونن چون می خوایم مردم آگاه و بافرهنگ بشن. یه عده ای ما رو فاسق می خونن چون می خوایم مردم فهمیده و بافرهنگ بشن. یه عده ای ما رو فاجر می خونن چون می خوایم مردم از خواب غفلت بیدارشن و بافرهنگ بشن.

آهای شما که صدای منو می شنوین، مبادا خوابتون ببره و مثل خیلیا قلم قرمز رو نام ما بکشین، با شمایم..."

صدای تشویق تماشاچیا سالن رو پر کرده بود، تو دلم گفتم ای ول تو مردی ادامه بده که یه لحظه احساس کردم دستام داره می سوزه، صدای فروشنده نونوایی تو مغزم پیچیده که نونت رو گرفتی برو مردم منتظرن. این سوختن سوز و درد نداشت اما یه سوختنی رو یادآوری کرد که سال هاست با ما بازیگراست سوختنی که تا آخر عمرم باهامون خواهد بود، سوختنی که با همه ی تلخیا و سختیا و دشواریاش برا ما شیرین و زیباست.